اثرات ضد تشنجی ناشی از اعمال تحریکات الکتریکی با فرکانس پایین در ناحیه شکنج دندانه‌دار بر روند اکتساب کیندلینگ

زمینه و هدف: اخیراً تحریک با فرکانس پایین (LFS) به عنوان یکی از راه‌های ضد تشنجی در مورد سندرم‌های صرعی مقاوم به درمان از جمله صرع لوب گیجگاهی پیشنهاد شده است. تا کنون در اکثر مطالعات بالینی و تحقیقاتی ناحیه هدف برای اعمال LFS همان ناحیه کانون تشنج بوده است. با توجه به نقش ناحیه شکنج دندانه‌دار در گسترش تشنجات سیستم لیمبیک، در این مطالعه تأثیر اعمال LFS به شکج دندانه‌دار بر تشنجات ناشی از کیندلینگ آمیگدال مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ‌ها: برای ایجاد کیندلینگ، در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار با استفاده از دستگاه استریوتاکسی یک الکترود سه قطبی در ناحیه قاعده‌ای - جانبی آمیگدال سمت راست و یک الکترود دو قطبی در ناحیه شکنج دندانه‌دار در همان طرف قرار داده شد. پس از یک دوره بهبودی ده روزه، حیوانات در دو گروه قرار گرفتند. حیوانات گروه کیندل (6=n)، تحریکات کیندلینگ را به صورت روزانه دریافت می‌کردند تا زمانی که مرحله 5 تشنج را نشان دهند. در حیوانات گروه کیندل+LFS (6=n) روزانه یک دقیقه پس از پایان تحریکات کیندلینگ، تحریکات LFS به ناحیه شکنج دندانه‌دار اعمال می‌شد. تأثیر LFS بر مراحل رفتاری تشنج‌ها و مدت زمان امواج تخلیه متعاقب در دو گروه با استفاده از آزمون ناپارامتری Kruskall Walllis و آزمون ANOVA دو طرفه از نوع Repeated Measures با هم مقایسه گردید و 05/0>p به عنوان حداقل سطح معنی دار بودن در نظر گرفته شد. یافته‌ها: مدت زمان لازم برای کیندل شدن حیوانات گره کیندل 12 روز بود، اما حیوانات گروه کیندل+LFS پس از گذشت 12 روز فقط تا مرحله 2 تشنج رسیدند. اعمال تحریکات LFS در مقایسه با گروه کیندل، به طور معنی‌داری از پیشرفت مراحل رفتاری تشنج و افزایش مدت زمان امواج تخلیه متعاقب در طی روند کیندلینگ جلوگیری کرد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که اعمال LFS به ناحیه شکنج دندانه‌دار می‌تواند یک راه مؤثر برای کنترل تشنجات ناشی از کیندلینگ باشد و شواهد بیشتری فراهم می‌کند که نشان می‌دهد علاوه بر کانون تشنج، اعمال LFS به نواحی دخیل در انتشار تشنج نیز می‌تواند اثر ضدتشنجی داشته باشد.